Michal Borgman
Ik ben 29, alleenstaande moeder van een zoon, consultant en SUP-instructeur.
Op net 24-jarige leeftijd werd ik moeder van een zoon en ondervond al snel dat mijn hele leven was veranderd. Het vele huilen en de onmacht die daarbij kwamen kijken en de druk van daarnaast een goede partner, vriendin, werknemer et cetera willen zijn, werd me al snel teveel. Ik kwam in een zware burn-out terecht met ernstige paniekaanvallen en veel lichamelijke klachten. Ik kon mijn bed nauwelijks uit en mijn huis al helemaal niet. Ik werd gedwongen te leunen op de mensen om me heen en voor me te laten zorgen.
Heel langzaam kwam ik er weer bovenop, met kleine stapjes, heel veel praten en vooral met leren accepteren wat het leven brengt. Overgave was een begrip dat ik ontdekte en leerde me eigen te maken. Sindsdien probeer ik in het nu te zijn en te vertrouwen op het leven. Ik probeer nu terug te geven wat ik zelf heb mogen ontvangen en mensen te bereiken die nog in dat dieptepunt zitten en de uitweg op dit moment niet zien.
Er is Hoop!
Elizabeth Post
Als kind was ik nogal gevoelig. Ik bad voor mensen met verdriet of een ziekte of handicap. Ik vond het moeilijk dat ik gezond en sterk was, maar andere niet. In mijn tienerjaren bleef ik op een zorgelijke wijze bij anderen betrokken: ik gunde het mezelf niet gelukkig te zijn als een ander dat niet was.
Als een wereldvreemd en angstig jong mens vertrok ik vanuit Den Helder naar het grote Amsterdam om psychologie te studeren. Ik dacht misschien ooit assistent van een echte psycholoog te kunnen worden, maar ik overtrof mijn eigen klein makende gedachten. Ik studeerde af in de klinische psychologie en trok uiteindelijk de stoute schoenen aan om les te gaan geven. Ik herinner me nog dat ik na de eerste les huilend in het toilet stond, omdat ik dacht dat ik het niet kon.
Er bleef nog iets anders knagen. Ik wilde mensen niet alleen psychologisch helpen, maar ook geestelijk. Met pijn in mijn buik en veel onzekerheid begon ik daarom aan een studie theologie. Met mijn ziel onder mijn arm doorliep ik deze opleiding, maar studeerde wel netjes af en werd predikant.
Vallen en weer opstaan - het hoort schijnbaar bij het leven. Ik heb het gevoel dat ik juist daardoor steeds dichter bij mezelf ben gekomen. Ik leef nu een best wel burgerlijk leven met mijn man en twee bonusdochters. Door alles heen voel ik me een soort van gedragen. De onzekerheid heb ik aan de wilgen gehangen, ook al valt die geregeld nog naar beneden. Ik heb zorg om mensen, maar ik heb het besef gekregen dat ik levend met die zorg gelukkig mag zijn. Ik bid, ik werk, ik doe, ik ga, koste wat kost. En dat voelt goed.
Erik Borgman
In 1957 werd ik als oudste van drie broers geboren in Amsterdam. Al vroeg wist ik dat normaal zijn voor mij geen haalbare kaart was. Ik was gezegend met ouders die dat niet erg vonden. Op de kleuterschool moest ik getroost worden als een sprookje slecht afliep, en dat deed de juf. Ik kon nooit wat iedereen gemakkelijk af ging, maar was goed in waar maar weinigen goed in waren en de meesten ook niet goed in wilden zijn – ikzelf ook niet per se. Tot op de dag van vandaag ben ik een vat vol nutteloze kennis. Ik kan niet goed zingen, maar ken honderden liedteksten uit het hoofd die ik niet eens speciaal mooi of leuk vind.
Als kind was ik licht dyslectisch. Dat ging nooit over, maar ik ontwikkelde mij tot een veellezer. Op de middelbare school was ik goed in exacte vakken, maar wilde niet mijn hele leven puzzels oplossen. Ik kon niet onaardig tekenen, maar stopte mijn creativiteit uiteindelijk in het vak dat – naast vrouw, dochters en kleinzoons – de liefde van mijn leven werd: de theologie. Theologie gaat over God en daarom over alles, zodat zelfs nutteloze kennis nog betekenis krijgt.
Hoewel sommigen daar verbaasd over zijn, vormen de katholieke kerk en de orde van de dominicanen voor mij een perfect thuis. Als theoloog won ik meerdere prijzen voor mijn optredens en boeken en ik werd hoogleraar langs een weg die ook voor mijzelf nog altijd onnavolgbaar is. Toen ik eenmaal professor was, vond mijn moeder dat wel passend, want verstrooid was ik volgens haar altijd al. Als kind vergat ik overal mijn spullen, maar er was vaak iemand die ze vond en ze mij nabracht. Ik ben mede daarom nooit sterk en verstandig geworden. Mijn favoriete Bijbeltekst zegt dan ook dat God de wijsheid van de wijsheid zal vernietigen en het verstand van de verstandigen tenietdoet. Omdat ik dit echt geloof, ben ik graag in het gezelschap van mensen die onverstandig lijken en daarom als zwak gelden, maar die juist zo iets laten zien van Gods wonderlijke kracht. Die gaat juist in zwakheid schuil.
Michelle van Steenbergen
Sinds ik twee ben, woon ik in Utrecht. Ik ben 30 lentes jong. Het gezin waarin ik ben opgegroeid, is een samengesteld gezin. Ik heb een oudere halfbroer en een halfzus en twee jongere zusjes. Voor mij voelen we allemaal gelijk, maar ik ben dus én de oudste én de middelste.
Het was erg hectisch bij ons thuis met zoveel kinderen en huisdieren. Ook hadden mijn ouders een eigen winkel en een eigen zaak runnen kost veel tijd. Aan liefde was er echter geen gebrek. Mijn ouders hebben ons vrij opgevoed waarbij bijna alles kon en alleen je best doen, belangrijk was. Op school kon ik niet zo goed meekomen en door de jaren heen heb ik heel wat stempels gekregen: dyslexie, dyscalculie, ADD, ADHD, borderline, angststoornis en burn-out. Zelf heb ik me nooit gevoeld als een van deze stempels. Ik ben gewoon mezelf.
Mijn talent ligt ergens anders. Ik kan makkelijk contact maken met mensen, heb oog voor detail, zie het beste in mensen, zie oplossingen, ben creatief en onbevangen. In mijn leven ben ik vaak vastgelopen en toen dat voor het laatst gebeurde, in 2019, heb ik mijn leven echt omgegooid. Na elf jaar werken in de horeca met als laatste functie bedrijfsleider ben ik opgehouden met werken en ben ik een nieuw pad ingeslagen. Daarin staan zelfzorg en verbinding op de eerste plek. Het is mede dankzij mijn beste vriendin en mijn partner dat ik dit heb gedurfd. Vandaag de dag leef ik in dankbaarheid. Voor het eerst in mijn leven heb ik echt het gevoel dat ik leef en niet langer hoef te overleven.
Hermen van Dorp
Leven is als zeilen, ook met tegenwind kun je vooruitgaan.
Een aantal jaren geleden kreeg ik te maken met een flinke storm toen bleek dat mijn toenmalige directeursfunctie te hoog gegrepen was.
Ik woon in Utrecht en heb twee volwassen dochters. Na mijn studie HBO-Inrichtingswerk heb ik aan de Universiteit van Amsterdam theologie gestudeerd, met als specialisatie Zin en Zorg. Daarna was ik betrokken bij de opzet en uitvoering van verschillende (maatjes)projecten. Het doel van deze projecten was om samen met vrijwilligers de kracht aan te spreken van mensen die het perspectief op hun leven waren kwijtgeraakt.
In mijn latere werk als directeur werd ik voor het eerst van mijn leven geconfronteerd met omstandigheden waar ik geen antwoord op had. Na een periode van bijkomen, reflectie en bakens verzetten ben ik op zoek gegaan naar nieuwe inspiratiebronnen. Voor mij persoonlijk liggen deze bronnen in Bijbelse verhalen, literatuur, film, muziek, zeilen en wielrennen. Zij bieden allerlei aanknopingspunten die zicht geven op wat mij te doen staat.