Diagnoses of puzzelstukjes

Laatst las ik een boek dat ging over hoop vinden en uit een depressie komen. Dit zette mij aan het denken over mijn eigen depressie en alle andere diagnoses die ik heb gekregen door de jaren heen. Ik denk dat de manier waarop wij hier labels geplakt krijgen, zodat je behandeling vergoed wordt, eigenlijk de omgekeerde wereld is en dat ook al zijn het andere benamingen, ze eigenlijk allemaal aan elkaar raken. Ik voel me zeker wel gezegend dat we in een land leven waar ik terecht kon bij professionele hulpverleners die mij konden ondersteunen in het verwerken van trauma en mij konden helpen terug te komen bij mezelf, maar ik denk dat het eindeloze labelen niet altijd helpend is geweest.

ADHD
Van jongs af aan werd ik  bestempeld met verschillende diagnoses. Mijn moeder leerde me echter dat ik méér ben dan alléén die diagnose en dat een (nieuw) label niet inhield dat ik me daar ook achter kon verschuilen. Neem bijvoorbeeld mijn ADHD. Toen ik die diagnose kreeg, zei mijn moeder tegen mij: “Oké lieverd, dat jij je misschien niet zo lang kan concentreren komt door het ADHD-stuk in jou, maar het houdt ook in dat jouw hersenen snel en creatief oplossingen kunnen bedenken. Het is dus niet een slecht iets en het is zeker niet zo dat je jezelf daardoor moet laten tegenhouden.”

Strijd
In mijn omgeving zie ik echter dat dit niet voor iedereen zo vanzelfsprekend is. Ik zie mensen struggelen met elke keer weer een nieuwe diagnose. Een label waar ze zichzelf niet in herkennen of die maar half past. Zelf heb ik geleerd, door de jaren heen, dat het verhaal dat ik mezelf vertel over de diagnose voor mij uiteindelijk de waarheid wordt. Dan zeg ik tegen mezelf “al deze labels zorgen voor een strijd in mij” of “ook dit label mag er zijn en het definieert niet alles wat ik ben”. Het maakt voor mij uit wat en hoe ik dingen tegen mezelf zeg en het heeft voor mij even geduurd voordat ik dat begreep. 

Vastlopen
Op mijn weg naar herstel was het nodig dat ik trauma’s die ik had opgelopen, kon verwerken. Dit was te groot om alleen te doen en ik voel een enorme dankbaarheid dat ik daar professionele hulp bij heb gekregen. Het was voor mij nodig om vast te lopen in het leven, hulp te vragen, een stuk of zes diagnoses te krijgen om stukje voor stukje, één label tegelijk, aan mezelf te kunnen werken. Voor mij bleek het zo te zijn dat ik steeds opnieuw moest vastlopen in het leven, met als dieptepunt een zware burn-out, om de weg omhoog te vinden. Hoe lastig ik dat soms ook vind, dit is blijkbaar hoe ik dingen leer. Ik maak het mezelf zo moeilijk mogelijk dan pas kan ik zeggen “ik kan het echt niet, ik weet het niet en help mij alsjeblieft.” 

Hulp vragen
Vroeger dacht ik dat om hulp vragen een zwakte was. Dat het betekende dat ik had gefaald in het leven. Vandaag de dag zie ik dat echt anders. Ik geloof namelijk dat je onwijs dapper en moedig moet zijn om je kwetsbaar op te stellen en toe te geven dat je dingen niet alleen kunt. Ook zie ik dat als ik me kwetsbaar opstel en eerlijk zelfonderzoek doe, ik daarmee anderen uitnodig om hetzelfde te doen. In plaats van dat het betekent dat ik faal als ik een ander vraag om mee te kijken in mijn leven en mij te helpen, betekent het volgens mij dat ik mens ben. Een heel dapper mens zelfs, als je het mij vraagt. Gelukkig hoef ik het nog steeds niet alleen te doen, ik weet dat er hulp is, in zoveel verschillende vormen, van professionals tot vrienden en familie, van zelfhulpgroepen tot een liefdevolle macht groter dan ikzelf. Ik hoef het nooit alleen te doen.

Vrijheid
Dit leerproces heeft bij mij wel even geduurd en gelukkig leer ik nog steeds elke dag bij. Uiteindelijk denk ik dat, in ieder geval voor mij, het wel heel helpend is geweest om verschillende diagnoses te krijgen. Het heeft ervoor gezorgd dat ik eerlijk naar mezelf kon gaan kijken, vrij mocht leren komen van trauma’s, verwachtingen en oordelen en het heeft me een duwtje gegeven om hulp te durven vragen. Maar mijn labels definiëren me niet: het zijn allemaal verschillende puzzelstukjes van mij. Ook als ze misschien nooit echt “weg” zullen gaan, mag ik wel elke dag leren want ik ben een mens en ik mag fouten maken. Elke dag opnieuw heb ik een keus gekregen. Ik mag kiezen om te geloven, geloven dat ik goed ben zoals ik ben. Dat het licht dat in mij zit, mag stralen en anderen mag bereiken. Dat ik mag leren leven vanuit mijn hart en of je nou wel of, zoals ik, niet gelooft in een almachtige God, dan nog kun je wel leren leven vanuit pure liefde en wat je ten diepste in je hart gelooft. Dat is waar ik mijn vrijheid vind.