Hoop vinden in een pandemie deel 4

Alweer een tijdje geleden had ik een baan die op het eerste gezicht veel bood, maar waar gaandeweg steeds meer uitdagingen aan verbonden raakten. Om maar met de deur in huis te vallen: er ontstond een conflict dat niet een-twee-drie oplosbaar bleek te zijn. Daarbij kwam dat de deeltijdbaan eerder een voltijd functie was. Ik voelde me meer en meer tekortschieten en kwam niet toe aan de nodige zelfzorg. Ik forceerde mezelf het toch een aantal jaren vol te houden, maar raakte steeds meer uit mijn kracht. Ik hield mezelf lang voor dat er wel iemand zou komen die mij begreep en me zou helpen.

Op eigen kracht
Dat gebeurde dus niet. Vanwege de lichamelijke en geestelijke uitputtingsslag werd het steeds duidelijker dat ik het heft in eigen handen moest nemen. Er stond van alles op stapel om uitgevoerd te worden op de werkplek, maar ik gooide de knuppel in het hoenderhok: klaar is Clara. Ik vertrok.

Tuintje wieden
Daarna heb ik maandenlang onze achtertuin gewied, geschoffeld, aangeharkt, beplant. Met het ene plantje was ik nog langer bezig dan met het andere. En als er iets brak of uitbloeide, dan had ik weer een mooi werkje te doen. Dat was precies wat ik nodig had: met mijn handen in de grond rommelen en met bloemblaadjes bezig zijn. En ’s avonds voor het slapen gaan maakte ik een wandelingetje, altijd hetzelfde blokje om. Ook dat was precies wat ik nodig had om dingen te verwerken en weer bij te komen van de burn-out.

Energetische therapie
Ik besloot om eindelijk de studie op te pakken die ik al lang voor ogen had: energetische therapie. Dat paste volstrekt niet bij mijn reguliere opleidingen, maar het paste wél bij mij. Van kinds af aan heb ik een sterk gevoel in mijn handen. Ik wilde mijn handen opleggen op zieke plekken. Verdrietige en zieke mensen lagen en liggen me na aan het hart. De opleiding bleek aan te reiken waar ik naar zocht. Ondertussen maakte de burn-out plaats voor een boost aan energie. Door deze ervaring en dieper wordende inzichten voel ik me gedreven om onder andere iets te doen voor mensen met een burn-out.

Burn-out
Uit onderzoekscijfers blijkt dat het aantal burn-out gevallen, maar ook de duur van de burn-out al jaren toenemen. Mijn indruk is dat we al decennia over de toppen van de efficiëntie heen aan het werken zijn, met alle gevolgen van dien. Uit de cijfers blijkt ook dat mensen tussen 20 en 35 jaar het meest gevoelig zijn voor burn-out. Een vraag die daarom telkens bij me opkomt is: wanneer verleggen we onze blik van resultaatgerichte economische vooruitgang naar liefdevolle zorg voor de mens, zijn lichaam en zijn geest?

Corona
Een crisis draagt kansen met zich mee. Misschien geldt dat ook voor de coronacrisis. Zou het zo kunnen zijn dat corona ons uitdaagt om ons meer medemenselijk, meer geestelijk bewust, meer duurzaam op te stellen? Anders geformuleerd, zou het zo kunnen zijn dat corona ons helpt om bijvoorbeeld minder materieel en minder gericht op hogere winstmarges te leven? Het kan zijn dat we na corona gewoon weer tot de oude orde overgaan van elkaar opjagen ten koste van een meer duurzaam leven, maar misschien verschuiven er toch dingen in de richting van een nieuwe orde.

Dit is mijn lichaam
Ik denk dat we weer te leren hebben hoe we ons verbinden met ons lichaam. We weten goed hoe we ons cognitief verbinden met ons hoofd, maar hoe gaan we goed zorgen voor ons lichaam? Ergens onderweg zijn we vergeten dat er aan het hoofd ook nog een lichaam hangt, dat gekoesterd mag worden, dat op tijd ontspanning nodig heeft, dat gevoed moet worden, dat gelaafd moet worden, dat voldoende slaap nodig heeft, dat beweging nodig heeft, dat buitenlucht nodig heeft et cetera. Naast de zorg voor ons lichaam hebben we te zorgen voor de lichamen van dieren en het lichaam dat wij aarde noemen. Ik heb de hoop dat we ons onder invloed van corona meer bewust zullen worden van al deze lichamen. Dat we juist weer oog krijgen voor dat wat belangrijk is.

Dit is mijn geest
Ergens onderweg zijn we ook de geestelijke zorg voor onszelf verloren. Hoe zorg ik voor mijn geest? Wat heb ik in geestelijke zin nodig, psychologisch, maar ook religieus en spiritueel? Uit welke geestelijke bron wil ik putten en hoe put ik dan? Of: uit welke bronnen put ik mijn hoop? Ik denk dat het hoog tijd is dat er meer aandacht komt voor geestelijke zorg en zelfzorg, in allerlei opzichten. Het is misschien goed om bijvoorbeeld binnen onderwijsinstellingen een geïntegreerd lesaanbod aan te bieden, waarin het gaat om het verkennen van het eigen innerlijk, de omgang met emoties, het relationele, het leren mediteren en het geestelijke in het algemeen. Ik hoop dat dit digitale platform kan bijdragen aan een nieuwe gerichtheid.

Hoop
Mijn zoektocht naar persoonlijke zingeving leidde tot de behoefte om theologie te gaan studeren en daarin God meer te leren kennen. De studie bracht me veel. Tegelijkertijd besef ik dat het dagelijks aan mij is om een soort van heilige ruimte in te gaan. Voor mij gaat het om een ruimte die boven mijn persoon uitstijgt en waarin ik in contact kom met een atmosfeer die ijler aanvoelt, maar tegelijkertijd lichter, liefdevoller en wijzer is dan die ik hier ken. Door geregeld die transpersoonlijke sfeer op te zoeken voel ik me verbonden met iets dat me levensvertrouwen geeft.
Vanuit die bron vind ik mijn Hoop.